رزیتا فتحی ۱؛ فرزاد فعلی۲؛ پژمان معتمدی۳؛ حمید رجبی۴؛ Aliakbar Mahmoodi5
۱دانشیار فیزیولوژی ورزشی، شاخه بیوشیمی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه مازندران، بابلسر، مازندران، ایران.
۲دانشکده تربیت بدنی دانشگاه خوارزمی , کرج, ایران
۳عضو هیئت علمی دانشکده تربیت بدنی دانشگاه خوارزمی
۴دانشیار فیزیولوژی ورزشی، دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه خوارزمی تهران.
۵دانشگاه علوم پزشکی مازندران، ساری، ایران
پژوهشنامة فیزیولوژی ورزشی کاربردی
چکیده
سابقه و هدف: در مبتلایان به دیابت به ویژه دیابتیهایی که به فعالیت ورزشی میپردازند، عوامل بازدارنده آنژیوژنز کنترل شده و عوامل پیش برنده آنژیوژنز تقویت میشود. هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثرات تمرینات استقامتی با شدت متوسط و بالا بر برخی فاکتورهای محرک آنژیوژنز در بافت کلیه رتهای نر دیابتی میباشد.
مواد و روشها: ۶۰ سر موش صحرایی نر به ۶ گروه (۱۰ سر در هر گروه): کم تحرک کنترل (SC)، دیابتی کم تحرک (SD)، دیابتی تمرین با شدت متوسط (DMT)، تمرین با شدت متوسط سالم (MT)، دیابتی تمرین با شدت بالا (DHT) و تمرین با شدت بالا سالم ((HT تقسیم شدند. پروتکل تمرینی شامل ۸ هفته تمرین هوازی با شدت متوسط و بالا، ۵ جلسه در هفته و ۶۰ دقیقه در هر جلسه بود. ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، موش ها بیهوش شدند و خونگیری و برداشت بافت کلیه برای سنجش گلوکز، VEGF وVEGFR1 انجام شد.
یافتهها: هشت هفته تمرین هوازی با شدت متوسط و بالا باعث کاهش معنیدار گلوکز خون موشهای دیابتی شد، اما این کاهش در گروه DMT بیشتر بود. همچنین هشت هفته تمرین هوازی با شدت متوسط و بالا در هر دو گروه دیابتی باعث افزایش معنیدار VEGF (به ترتیب ۰۰۲/۰ = P و ۰۰۰/۰ =P) نسبت به SD شد ولی در خصوص VEGFR1 فقط بین DHT نسبت به گروه SD تفاوت مشاهده شد (۰۰۷/۰ =P).
نتیجهگیری: در مقایسه با تمرینات هوازی با شدت بالا، تمرینات هوازی با شدت متوسط موجب کاهش بیشتر سطوح گلوکز و افزایش VEGF می شوند.
کلیدواژهها
آنژیوژنز؛ VEGF؛ VEGFR1؛ تمرین هوازی؛ شدت تمرین