تأثیر تمرین مقاومتی فزاینده بر تودة عضله و شاخص های اکسایشی – ضداکسایشی در بافت عضلة موش های صحرایی دیابتی

علی صمدی ۱؛ عباسعلی گائینی۲؛ علی اصغر رواسی۳؛ مریم خالصی۴
۱استادیار، گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشکدۀ علوم انسانی، دانشگاه شاهد
۲استاد دانشکده تربیت بدنی دانشگاه تهران
۳۳٫ استاد، دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی دانشگاه تهران
۴دانش آموخته دانشگاه مازندران

مجله علوم زیستی ورزشی
چکیده
هدف این پژوهش بررسی تأثیر یک دوره تمرین مقاومتی فزاینده بر تودۀ عضله و شاخص‌های اکسایشی و ضداکسایشی عضلانی موش‌های صحرایی دیابتی بود. طی یک مطالعۀ تجربی تعداد ۲۴ سر رت ویستار به دو گروه تمرین مقاومتی (۱۲=n) و کنترل (۱۲=n) تقسیم شدند. دیابت از طریق تزریق تک­دوز استرپتوتوزوسین (۵۰ میلی­گرم/ کیلوگرم وزن بدن، درون‌صفاقی) حل‌شده در بافر فسفات القا شد. گروه تمرین مقاومتی سه جلسه در هفته به مدت هشت هفته تمرین کردند. ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسۀ تمرین، حیوانات بی‌هوش شدند و خون­گیری از قلب انجام گرفت. سپس عضلۀ خم­کنندۀ دراز انگشتان پا (FHL) از اندام تحتانی حیوان جدا شد. برای مقایسۀ گروه­ها از آزمون آماری تی­مستقل استفاده شد. در گروه تمرین مقاومتی وزن عضلۀ FHL و نسبت وزن عضلۀ FHL/وزن بدن به‌طور معناداری بیشتر از گروه کنترل بود (به‌ترتیب ۰۳۳/۰= P و ۰۰۲/۰=P). میزان مالون دی­آلدئید (MDA) عضلۀ FHL در گروه تمرین مقاومتی ۲/۱۲ درصد بیشتر از گروه کنترل بود، اما تفاوت بین گروه­ها به لحاظ آماری معنا­دار نبود (۱۷۶/۰=P). همچنین، میزان پروتئین کربونیل (PC) عضلۀ FHL در گروه تمرین مقاومتی ۲۶ درصد کمتر از گروه کنترل بود، اما تفاوت بین گروه­ها معنا­دار نبود (۰۶۲/۰=P). به­علاوه، یافته­ها نشان داد محتوای گلوتاتیون تام (T-GSH) عضلۀ FHL در گروه تمرین مقاومتی (به میزان ۸/۳۶ درصد) بیشتر از گروه کنترل بود (۰۰۰۱>P). افزایش مشاهده‌شده در وزن عضله در کنار بهبود ایجادشده در محتوای T-GSH و PC نشان می‌دهد که تمرین مقاومتی موجب کاهش میزان استرس اکسایشی عضلانی می‌شود و می­تواند آثار ضدآتروفی مفیدی در دیابت داشته باشد.
کلیدواژه‌ها
استرس اکسایشی؛ تمرین مقاومتی؛ دیابت
متن کامل مقاله رایگان