تأثیر تمرین مقاومتی بر روی عملکرد بیضه و فرآیند اسپرماتوژنز و پارامتر های اسپرمی موش های نر ویستار بالغ

تأثیر تمرین مقاومتی بر روی عملکرد بیضه و فرآیند اسپرماتوژنز و پارامتر های اسپرمی موش های نر ویستار بالغ

فیزیولوژی ورزشی و تندرستی ایران

مجله دانشور پزشکی

نویسندگان

میلاد خسروی صدر ۱ اسماعیل نصیری ۱ محسن خلیلی ۲

۱ گروه فیزیولوژی ورزش، دانشکده انسانی، دانشگاه شاهد، تهران، ایران

۲ مرکز تحقیقات نوروفیزیولوژی، دانشگاه شاهد، تهران، ایران

چکیده
مقدمه و هدف: اختلال اسپرماتوژنز موجب ایجاد ناباروری در جنس نر می شود. هدف از پژوهش حاضر بررسی تأثیر تمرین مقاومتی بر روی عملکرد بیضه و فرآیند اسپرماتوژنز و پارامترهای اسپرمی موش های نر ویستار بالغ می باشد.
مواد و روش ها: تعداد ۲۰ سر موش بالغ نر به ‌صورت تصادفی به ۲ گروه ۱۰ تایی، کنترل و تمرین مقاومتی تقسیم شدند. تمرین به مدت (پنج هفته و سه روز در هفته) با ۵۰ درصد توده ی بدنی و ۳۰ گرم اضافه بار با ۹۰ ثانیه استراحت انجام شد. میزان تستوسترون سرم، سلول لیدیگ، تراکم چربی بینابینی بیضه، شاخص های اسپرماتوژنز و پارامتر های اسپرمی با روش آماری تفاوت بین گروهی با آزمون t-test با سطح (۰۵/۰>p) ارزیابی شد.
نتایج: تمرین مقاومتی باعث افزایش معنی دار سلول لیدیگ و تراکم چربی بینابینی بیضه نسبت به گروه کنترل شد (۰۵/۰>p)، ولی تأثیر معنی داری بر میزان تستوسترون سرم نداشت. آنالیز بافتی نشان داد که تمرین مقاومتی شاخص های اسپرماتوژنز (TDI شاخص تمایز لوله ای، SI شاخص اسپرمیوژنز و RI شاخص تجمعی) را نسبت به گروه کنترل کاهش می دهد (۰۵/۰>p)، اما تأثیر معنی-داری بر روی ارتفاع اپیتلیوم، تعداد و قطر لوله اسپرم ساز ندارد. بررسی پارامتر های اسپرمی نشان داد که تمرین مقاومتی موجب کاهش تعداد تحرک و زیست پذیری اسپرم و افزایش شکستگی (DNA) می شود (۰۵/۰>p)، اما تأثیر معنی داری بر بلوغ اسپرم ندارد.
نتیجه‌گیری: تمرین مقاومتی باعث ایجاد اختلال در فرآیند اسپرماتوژنز و پارامتر های اسپرمی شده و می تواند تأثیر منفی در سیستم باروری مردان داشته باشد.

کلیدواژه‌ها

تمرین مقاومتی اسپرماتوژنز اسپرمیوژنز پارامترهای اسپرمی، فیزیولوژی ورزشی

متن کامل