تأثیر تمرینات هوازی و اینتروال همراه با مصرف مکمل آستاگزانتین بر بیومارکرهای قلبی و مقاومت انسولینی در موش صحرایی نر دیابتی نوع ۲
فیزیولوژی ورزشی و تندرستی ایران
مجله دانشور پزشکی
نسرین عبادی ۱ محمدرضا ذوالفقاری ۱ فیروز قادری پاکدل ۲
۱ گروه فیزیولوژی ورزشی, دانشکده تربیت بدنی, دانشگاه ارومیه, ارومیه, ایران
۲ گروه فیزیولوژی, دانشکده پزشکی, دانشگاه علوم پزشکی ارومیه, ارومیه, ایران
چکیده
مقدمه و هدف: با توسعه چشمگیر دیابت محصولات طبیعی همانند آنتیاکسیدانها بطور گستردهای برای کاهش پیشرفت عوارض دیابت به کار برده می شوند. مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر همزمان دو شیوه تمرین هوازی و اینتروال همراه با مکمل استاگزانتین بر سطوح بیومارکرهای قلبی و مقاومت انسولینی رت های دیابتی نوع ۲ انجام شد.
مواد و روش ها: ۳۵ سر موش صحرایی نر نژاد ویستار پس از القای دیابت بطور تصادفی در ۷ گروه شامل دیابتی کنترل, دیابتی شم, دیابت+هوازی+مکمل, دیابت+اینتروال+مکمل, دیابت+اینتروال, دیابت+هوازی, دیابت+مکمل قرار گرفتند. تمرینات اینتروال به مدت ۸ هفته با ۵ جلسه در هفته با شدت ۸۰ درصد Vo2max و تمرینات هوازی با شدت ۶۵ تا ۷۵ درصد Vo2max روی تردمیل اجرا شد. گروه های مکمل بعد از هر جلسه تمرینی روزانه ۳ میلیگرم آستاگزانتین بصورت گاواژ دریافت کردند. سطوح سرمی پپتید ناتریورتیک نوع پرو B آمینوترمینال و تروپونین قلبی نوع T با الایزا و مقاومت انسولینی با HOMA-IR اندازه گیری شد و برای تجزیه وتحلیل داده ها آزمون آنالیز واریانس یک راهه بکاربرده شد.
نتایج: سطوح NTproBNP و CTnT بعد از هشت هفته ترکیب تمرین هوازی و اینتروال همراه با مصرف مکمل در مقایسه با گروه کنترل اختلاف معنیداری نشان داد (۰۵/۰>P) اما تفاوت ها نسبت به گروه مکمل و هردو شیوه تمرینی معنیدار نبود (۰۵/۰<P). مقاومت انسولینی نیز در همه گروهها به غیر از گروه شم تفاوت معنی داری را نسبت به گروه کنترل نشان داد (۰۵/۰>P).
نتیجهگیری: نتایج نشان داد ترکیب هر دو مداخله تمرین و مکمل ممکن است بواسطه اثرات آنتیاکسیدانی خود با کاهش آسیب استرس اکسیداتیو از آسیب کاردیومیوپاتی دیابتی پیشگیری کنند اما با اثر تقویتی مضاعف همراه نبود.
کلیدواژهها
تمرین موش صحرایی دیابت آستاگزانتین NTproBNP CTnT، فیزیولوژی ورزش