تأثیر تمرینات هوازی بر بیان نسبی ژنهای HNF-4α و G6Pase بافت کبد موشهای صحرایی نر دیابتی نوع ۲ ناشی از نیکوتین آمید- استرپتوزوتوسین
*فیزیولوژی ورزشی و تندرستی ایران*
مجله دانشور پزشکی
نویسندگان
مهری قهرمانی درشگی ۱ عبدالعلی بنائی فر ۱ سجاد ارشدی ۱ شهرام سهیلی ۲
۱ گروه فیزیولوژی ورزشی، واحد تهران جنوب، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
۲ گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، واحد شهر قدس، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
چکیده
مقدمه و هدف: تنظیم ژنهای گلوکونئوژنز کبدی، یکی از سازوکارهای مهم برای درمان دیابت نوع ۲ است. هدف از تحقیق حاضر، بررسی تأثیر تمرینات هوازی بر بیان ژنهای HNF-4α و G6Pase در بافت کبد موشهای صحرایی نر دیابتی نوع ۲ ناشی از نیکوتینآمید- استرپتوزوتوسین است.
مواد و روش ها: این طرح به صورت مطالعه مداخلهای تجربی روی ۱۸ سر موش صحرایی نر با میانگین وزن ۲۰±۲۲۰ گرم، در گروههای کنترل دیابتی و دیابتی هوازی به مدت ۱۰ هفته انجام شد. آزمودنیها ابتدا با نیکوتینآمید- استرپتوزوتوسین دیابتی شدند سپس در دو گروه کنترل دیابتی و دیابتی هوازی به صورت تصادفی جایگزین شدند. برنامه تمرینی ۱۰ هفته و پنج روز در هفته، به مدت ۵۰-۱۵ دقیقه و سرعت ۲۶-۱۶ متر/دقیقه، با افزایش تدریجی زمان و سرعت بود. موشهای صحرایی، ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی، بیهوش و جراحی شدند. خونگیری و اندازه گیری شاخص های تحقیق صورت گرفت. میزان بیان پروتئینهای HNF-4α و G6Pase کبدی موشها با روش RT-PCR انجام شد. مقایسه با آزمون تی مستقل و در سطح معنیداری ۰۵/۰<P < /span> انجام پذیرفت.
نتایج: تغییرات بیان پروتئینهای HNF-4α و G6Pase بین دو گروه دیابتی هوازی و کنترل دیابتی تفاوت معنی داری نداشت. همچنین تمرین هوازی باعث کاهش معنیدار گلوکز سرمی، افزایش معنیدار سطوح انسولین و کاهش شاخص مقاومت به انسولین در گروه تمرین هوازی نسبت به گروه کنترل شد.
نتیجهگیری: بر اساس نتایج تحقیق، ساز و کارهای درگیر در بهبود نیمرخ گلیسمیک با تمرینات هوازی در شرایط دیابتی را نمیتوان به تغییر در بیان ژنهای HNF-4α و G6Pase نسبت داد.
کلیدواژهها
تمرین هوازی دیابت نوع ۲ ژن HNF-4α ژن G6Pase نیکوتینآمید- استرپتوزوتوسین، فیزیولوژی ورزشی