تأثیر تمرینات استقامتی، مقاومتی و ترکیبی بر سطوح ۱-sICAM و مقاومت به انسولین در زنان غیرفعال

هلاله شافعی ۱ ؛ داریوش شیخ الاسلامی وطنی۲
۱دانشگاه کردستان
۲دانشیار و عضو هیئت علمی دانشگاه کردستان

مجله فیزیولوژی ورزشی

پژوهش حاضر، تأثیر تمرینات استقامتی، مقاومتی و ترکیبی را بر سطوح sICAM-1 و مقاومت به انسولین در زنان غیرفعال بررسی کرده است. ۴۴ زن سالم با میانگین سنی ۶/۱±۲/۲۰ سال و شاخص توده‌ی بدنی۳±۸/۲۰ کیلوگرم بر مترمربع در چهار گروه: استقامتی، مقاومتی، ترکیبی و کنترل (هر گروه ۱۱ نفر) قرار گرفتند. تمرینات به مدت شش هفته و سه جلسه در هفته اجرا شد. تمرین استقامتی شامل بلوک‌های ایروبیک و تمرین مقاومتی به صورت کار با وزنه بود. در برنامه‌ی ترکیبی، افراد یک جلسه برنامه‌ی تمرین قدرتی و جلسه‌ی بعد، برنامه‌ی تمرین استقامتی را انجام دادند. خونگیری ۳۶ساعت قبل و مجدداً ۳۶ ساعت پس از خاتمه تمرینات انجام شد. یافته‌های پژوهش با استفاده از آزمون ANOVA با اندازه‌گیری‌های مکرر نشان داد که سطوح sICAM-1 در گروه مقاومتی (۰٫۰۰۰۱>P) و ترکیبی (۰٫۰۰۰۱>P) کاهش معنادار داشت، ولی در گروه استقامتی این کاهش معنادار نبود. تغییرات انسولین و شاخص مقاومت به انسولین در هیچ‌یک از گروه‌ها معنادار نبود. اما مقادیر گلوکز ناشتا در گروه ترکیبی افت معناداری داشت (۰٫۰۱=P)، درحالی‌که در سایر گروه‌ها بدون تغییر بود. همچنین، در ارتباط با هیچ‌یک از متغیرها، تغییرات بین گروهی معناداری مشاهده نگردید. به نظر می‌رسد که تمرینات ترکیبی در مدت و شدت اعمال‌شده (در مقایسه با تمرینات استقامتی)، بر سطوح مولکول چسبان اثرگذاری بیشتری دارد. اما جهت بهبود مقاومت به انسولین، شدت برنامه‌ی تمرینی بیشتری مورد نیاز می‌باشد.
کلیدواژگان
تمرینات ترکیبی؛ انسولین؛ گلوکز؛ مولکول چسبان سلولی

متن کامل مقاله رایگان