تأثیرات تمرینات تناوبی شدید (HIIT)، مقاومتی و استقامتی بر مقدار عامل رشد شبه‌انسولینی-۱ و بیان miRNA-1 و miRNA-133a سرمی و عملکرد جسمانی مردان ورزشکار

تأثیرات تمرینات تناوبی شدید (HIIT)، مقاومتی و استقامتی بر مقدار عامل رشد شبه‌انسولینی-۱ و بیان miRNA-1 و miRNA-133a سرمی و عملکرد جسمانی مردان ورزشکار

*فیزیولوژی ورزشی و تندرستی ایران*

پژوهش های فیزیولوژی و مدیریت در ورزش

کریم آزالی علمداری ۱ مصطفی آرمان فر ۲

۱ دانشیار گروه علوم ورزشی، دانشکده علوم تربیتی و روانشناسی، دانشگاه شهید مدنی آذربایجان

۲ دکتری گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تبریز، تبریز، ایران

چکیده

هدف مطالعۀ حاضر بررسی تأثیر ۸ هفته تمرین تناوبی شدید (HIIT)، مقاومتی و استقامتی بر آمادگی هوازی یا اکسیژن مصرفی بیشینه (VO2max)، قدرت بیشینه، عامل رشد شبه‌انسولینی-۱ (IGF-I) و بیان miRNA-1 و miRNA-133a مردان ورزشکار جوان بود. در این مطالعۀ نیمه‌‌‌تجربی، ۴۹ مرد ورزشکار جوان (۲۰-۱۸ ساله) انتخاب و به‌صورت تصادفی در چهار گروه همگن تمرین تناوبی شدید، مقاومتی، استقامتی و کنترل جایگزین شدند. سپس، ۸ هفته (هر هفته ۳ تا ۴ جلسه) تمرین تناوبی شدید، تمرین استقامتی و تمرین مقاومتی انجام گرفت. نمونه‌های خونی، ۲۴ ساعت قبل و بعد از مداخلۀ تمرینی جمع‌آوری شد. بیان miRNA-1و miRNA-133a بعد از هر سه نوع تمرین کاهش یافت (۰۵/۰>P) و تفاوت معنا‌داری بین هر سه گروه مشاهده نشد (۰۵/۰ <P). همچنین، اکسیژن مصرفی بیشینه پس از ۸ هفته تمرین استقامتی و تمرین تناوبی شدید به‌طور معنا‌داری افزایش یافت و افزایش در گروه تمرین تناوبی شدید به‌طور معنا‌داری بیشتر از هر سه گروه دیگر بود. غلظت عامل رشد شبه‌انسولینی-۱ پس از اتمام دورۀ تمرینی در دو گروه تمرین مقاومتی و تمرین تناوبی شدید به‌طور معنا‌داری افزایش یافت. به‌علاوه، میزان پرس سینه تنها در گروه تمرین مقاومتی و میزان پرس پا و تودۀ خالص بدنی در هر سه گروه تمرینی افزایش یافت که افزایش آن در گروه تمرین مقاومتی بیشتر از دو گروه تمرین استقامتی و تمرین تناوبی شدید بود. به‌نظر می‌رسد این miRNAها بیومارکرهای خونی برای ارزیابی سازگاری با تمرینات ورزشی‌اند.

کلیدواژه‌ها

تمرین تناوبی شدید تمرین استقامتی تمرین مقاومتی miRNA ورزشکاران مرد، فیزیولوژی ورزش

متن کامل