بررسی تغييرات وزن، مقاومت انسولين، حداکثر اکسيژن مصرفی و برخی عامل‌های فيزيولوژيک نوجوانان نسبتاًچاق در پاسخ به يک دوره تمرين استقامتی

آقا علی قاسمنيان، عباسعلی گائينی ، مهدی هدايتی

مجله پزشکی ورزشی و آمادگی جسمانی

هدف از اين پژوهشبررسی تأثير ۸ هفته تمرين استقامتی تناوبی بر تغييرات وزن بدن،مقاومت انسولين، حداکثر اکسيژن مصرفی و برخی عامل‌های فيزيولوژيک در نوجوانان نسبتاً چاق است. به همين منظور ۳۶ نوجوان پسر چاق و دارای اضافه وزن (با ميانگين سن: ۱۳/۱±۹۸/۱۶، وزن: ۲۲/۱۱±۱۱/۹۰و شاخص تودۀ بدنی: ۳۱/۲±۱۶/۲۹)از بين افراد واجد شرايط به‌طور تصادفی ساده انتخاب شدند. آزمودنی به‌طور تصادفی به دو گروه تجربی(۱۸ نفر) و گواه(۱۸ نفر) تقسيم شدند. آزمودنی‌های گروه تجربی به مدت ۸ هفته، ۴ جلسه در هفته و هر جلسه به مدت ۴۰دقيقه به فعاليت تناوبی استقامتی فزاينده طناب‌زنيپرداختند. وزن، حداکثر اکسيژن مصرفی و نمونه‌های خونی قبل و پس از ۸ هفته تمرين، برای ارزيابی مقادير نيمرخ چربی و مقاومت انسولين گرفته شد. برای تجزيه و تحليل داده‌ها از روش‌های آماری آزمون تی مستقل و تی وابسته استفاده شد. نتايج نشان داد که ۸ هفته تمرين استقامتی فزاينده، ضمن افزايش معنی‌دار حداکثر اکسيژن مصرفی،موجب کاهش مقاومت انسولين، درصد چربی بدن، وزن، نمايۀ توده بدن، دور کمر و تری‌گليسريد پلاسما شد۰۵/۰P≤. بنابراين ۸ هفته فعاليت استقامتی تناوبی بر تری‌گليسريد پلاسما، درصد چربی بدن، نمايۀ تودۀ بدن، چاقی مرکزی، مقاومت انسولين و Vo2maxنوجوانان دارای اضافه وزن و چاق تأثير مثبت داشت و بر برخی ديگر بی‌تأثير بود.
واژه‌های کلیدی: شاخص مقاومت انسولين، فعاليت هوازی تناوبی، حداکثر اکسيژن مصرفی، نوجوانان چاق.،

متن کامل مقاله رایگان