بررسی تأثیر تمرین تناوبی شدید و مصرف کورکومین بر بیان ژن PGC-1αو ERR-α میتوکندریایی کاردیومیوسیت‌ موش‌های نر مدل سکته قلبی

* فیزیولوژی ورزشی و تندرستی ایران*

بررسی تأثیر تمرین تناوبی شدید و مصرف کورکومین بر بیان ژن PGC-1αو ERR-α میتوکندریایی کاردیومیوسیت‌ موش‌های نر مدل سکته قلبی

مژده نداف فهمیده ، شهرام غلامرضائی* ، رامین شعبانی
گروه تربیت‌بدنی و علوم ورزشی، واحد رشت، دانشگاه آزاد اسلامی، رشت، ایران

مجله فیض

سابقه و هدف: آنفارکتوس میوکارد یک وضعیت نکروزی حادّ عضله قلب است. بنابراین هدف از پژوهش حاضر، بررسی تأثیر تمرین تناوبی شدید و مصرف کورکومین بر بیان ژن PGC-1α و ERR-α میتوکندریایی کاردیومیوسیت‌ موش‌های نر مدل سکته قلبی بود.
مواد و روش‌ها: در مطالعه تجربی حاضر، ۳۲ سر موش صحرایی نر مبتلا به آنفارکتوس میوکارد به‌صورت تصادفی به چهار گروه تمرین تناوبی با شدت بالا، مکمل، کنترل و تمرین به همراه مکمل تقسیم شدند. تمرین در دو گروه شدت بالا و تمرین به همراه مکمل شامل اجرای هشت هفته فعالیت ۴دقیقه‌ای با شدت ۹۰-۸۵ درصد VO2max بود. کورکومین نیز به میزان mg/kg 100 استفاده شد. بیان ژن PGC-1α و ERR-α میتوکندریایی با استفاده از روش Real-time PCRبه‌دست آمد. ﺩﺍﺩﻩ‌ﻫﺎ از طریق ﺁﺯﻣﻮن شاپیرو – ویلک و تحلیل واریانس یک‌طرفه ﺁﻧﺎﻟﻴﺰ ﺷﺪﻧﺪ.
نتایج: آزمون تحلیل واریانس یک‌طرفه، تفاوت معنی‌داری در بیان ژن PGC-1α و ERR-α میتوکندریایی کاردیومیوسیت‌ موش‌های نر مدل سکته قلبی در گروه‌های پژوهش نشان داد (۰/۰۰۱=P). نتایج آزمون توکی بیانگر افزایش معنی‌دار بیان ژن PGC-1α و ERR-α در گروه تمرین و تمرین به همراه مکمل نسبت به دو گروه کنترل و مکمل بود (۰/۰۰۱=P). بین دو گروه کنترل و مکمل نیز تفاوت معنی‌داری وجود نداشت.
نتیجه‌گیری: تمرین تناوبی به‌تنهایی و در تعامل با کورکومین باعث افزایش بیان ERRα و PGC-1α در بافت قلب موش‌های نر مدل سکته قلبی می‌شود. به‌نظر می‌رسد تمرین تناوبی و مصرف کورکومین می‌تواند راه مناسبی برای افزایش بیوژنز میتوکندریایی و بهبود عملکرد قلب در نظر گرفته شود.
واژه‌های کلیدی: تمرین تناوبی با شدت بالا، کورکومین، PGC-1α، ERR-α، مجله فیض

متن کامل