ارتباط بين توان هوازی با سطح فعاليت بدنی و عوامل تن سنجی در پسران ۱۶-۱۲ سال

مرتضی حاجی نيا*، محمدرضا حامدی نيا ، اميرحسين حقيقی

مجله فیزیولوژی ورزشی

اين پژوهش با هدف بررسی ارتباط بين توان هوازی با سطح فعاليت بدنی و عوامل تن سنجی در پسران ۱۶-۱۲ سال طراحی و مورد مطالعه قرار گرفت. بدين منظور تعداد ۲۷۵ نوجوان پسر ۱۶-۱۲ ساله شهر بردسکن با استفاده از نمونه‌گيری تصادفی خوشه‌ای انتخاب شدند. ويژگی‌‌هايی شامل قد، وزن، BMI، WHR، درصد چربی بدن، سطح فعاليت بدنی، سطح بدن و Vo2max آزمودنی‌‌ها محاسبه شد. تحليل داده‌‌ها با استفاده از نرم افزار spss15 و آزمون ضريب همبستگی پيرسون و اسپيرمن، رگرسيون چند متغيره، تحليل واريانس يک طرفه (ANOVA) انجام شد. بين توان هوازی با سن (۰٫۳۵- r =)، وزن (۰٫۳۴-r =)، درصد چربی (۰٫۴۷-r =)، BMI (0.42-r=)، WHR(0.20-r =) و سطح بدن (۰٫۳۰-r =) ارتباط معکوس معناداری مشاهده شد (۰٫۰۱>P). بين قد و توان هوازی ارتباط معناداری مشاهده نشد (۰٫۱۴-r =). هم‌چنين بين سطح فعاليت بدنی و توان هوازی ارتباط مستقيم معناداری مشاهده شد (r=0.47). مقادير توان هوازی گروه سطح بالای فعاليت بدنی به طور معناداری نسبت به دو گروه سطح فعاليت بدنی متوسط و پايين بيشتر بود. مهم‌ترين متغيرها در پيش‌بينی اکسيژن مصرفی بيشينۀ نسبی پسران سن، درصد چربی بدن و فعاليت بدنی بود. ميزان توان هوازی و سطح فعاليت بدنی با افزايش سن کاهش معناداری يافت. می‌توان نتيجه گيری نمود سن، درصد چربی بدن و فعاليت بدنی از عوامل موثر بر اکسيژن مصرفی بيشينۀ نسبی پسران است.
واژه‌های کلیدی: توان هوازی، ترکيب بدن، سطح بدن، فعاليت بدنی،

متن کامل مقاله رایگان