اثـرات حاد تـمرينات ورزشی شنـا بر روی علائـم سندرم ترک در معتادان

علی جلالوند ، علی حيدريان پور ^* ، جواد الماسی

زمينه و هدف: ورزش هوازی آزادسازی بتا اندورفين‌ها و ساير پپتيدهای شبه افيونی درون زاد مغز را افزايش می‌دهد، در نتيجه اثرات مرفين و ساير آگونيست‌های گيرنده‌های شبه افيونی را پديد می‌آورد و بدين ترتيب ممکن است بتواند در دوران ترک از شدت علائم کاسته و در فرآيند ترک مفيد واقع شود. لذا هدف از اين تحقيق بررسی اثرات حاد تمرينات ورزشی شنا (برنامه تمرينی منتخب) بر روی رفتارهای شايع موش‌‌های معتاد در سندرم ترک می‌باشد. مواد و روش‌ها: در اين مطالعه تجربی، موش‌های نر نژاد ويستار در محدوده وزنی ۲۰±۲۵۰ و تعداد ۲۴ سر در دو گروه معتاد کنترل و معتاد ورزيده قرار گرفتند و سپس توسط سولفات مرفين ۴/۰ گرم در ليتر به‌مدت ۲۱ روز معتاد شدند. حيوانات معتاد ورزيده، تمرينات شنا را ۵ روز در هفته به‌مدت ۸ هفته که، در ابتدا ۶۰ دقيقه به مدت ۳ هفته، سپس ۹۰ دقيقه در ۲ هفته و در پايان ۱۲۰ دقيقه به‌مدت ۳ هفته بود، انجام دادند. علايم رفتاری مانند (پرش، ايستادن روی دو پا، دندان قروچه، اسهال، لرزش بدن، صعود و کشيدن بدن) بر حسب تعداد در زمان به‌مدت ۳۰ دقيقه در هر دو گروه، اندازه‌گيری شد. تحليل واريانس با اندازه‌گيری‌های مکرر با نرم‌افزار SPSS جهت تجزيه و تحليل داده‌ها استفاده گرديد. يافته‌ها: اطلاعات نشان دادند ورزش هوازی شنا بعد از پنج و هشت هفته به‌صورت حاد (بلافاصله بعد از تمرين ورزشی) توانست به‌طور معناداری (حداقل ۰۵/۰>P) ميزان بروز علايم سندرم ترک مانند پرش، ايستادن روی دو پا، دندان قروچه، اسهال، لرزش بدن، صعود و کشيدن بدن را کاهش دهد. نتيجه‌گيری: با توجه به اين يافته‌ها می‌توان نتيجه گرفت که تمرين ورزشی منظم شنا با شدت متوسط در مدت ۵ و ۸ هفته به‌صورت حاد می‌تواند در کاهش بروز تعداد علائم رفتاری سندرم ترک حيوانات معتاد به مرفين مؤثر و مفيد باشد.