اثر ۸ هفته تمرین استقامتی بر سطوح ابستاتین پلاسما در موش‌های صحرایی نر‌

عاطفه محمدی؛ عباس قنبری نیاکی؛ الهه طالبی گرکانی؛ سارا نصیری سمنانی
دانشگاه مازندران

پژوهشنامه فیزیولوژی ورزشی کاربردی

سابقه و هدف: ابستاتین، نوعی پپتید مترشحه از معده است و نقش مهمی در تعادل انرژی، کنترل وزن و دریافت غذا ایفا می­کند. هدف از  اجرای این پژوهش بررسی  اثر ۸ هفته تمرین استقامتی بر سطوح  استراحتی ابستاتین پلاسما  در موش­های صحرایی  نر­ نژاد  ویستار است.
مواد و روش­ها: برای این منظور ۳۰ سر موش نر ۸ هفته­ای نژاد ویستار با میانگین وزن ۱۰±۱۸۰ گرم خریداری شد و به طور تصادفی در سه گروه (کنترل، شم و تمرین ۹۰ دقیقه ) بعد از ۴ هفته قرار گرفتند. گروه تمرینی ۵ روز در هفته ، برای ۸ هفته با سرعت ۲۰ متر بر ثانیه دویدند. ۷۲ ساعت پس از آخرین جلسه تمرین و پس از ۴ ساعت ناشتایی، موش­ها بیهوش شدند و نمونه­­گیری انجام گردید و سطوح پلاسمایی ابستاتین، گلوکز و غلظت گلیکوژن و ATP کبد اندازه گیری شد. داده­ها با استفاده از روش آنالیز واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی LSD مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
یافته­ها: نتایج نشان داد که سطوح استراحتی ابستاتین پلاسمایی در گروه شم در مقایسه با گروه­های کنترل و تمرین به طور معناداری بالاتر است (۰۵/۰< P). تغییر معناداری در سطوح گلوکز پلاسمایی و گلیکوژن و ATP  بافت کبدی دیده نشد.
نتیجه­گیری: نتیجه این تحقیق از نقش ابستاتین در تعادل و هموستاز انرژی حمایت می­کند. به طوری که احتمالا˝تمرین باعث کاهش سطح ذخایر انرژی بافت کبد می­شود و در پاسخ به کمبود انرژی، ترشح ابستاتین افزایش می­یابد و منابع از دست رفته انرژی را تامین و تعادل انرژی را مجددا˝برقرار می­نماید.  بنابراین به نظر می­رسد مدت تمرین یکی از پارامتر­های مهم در افزایش مقدار ابستاتین در پاسخ به تمرین ورزشی باشد.
کلید .اژگان: ابستاتین پلاسما؛ تمرین استقامتی؛ موش صحرایی نر

متن کامل مقاله رایگان