اثر ۱۰ هفته تمرين مقاومتی و هوازی بر سايتوکين‌ های التهابی در مردان غير فعال دارای اضافه ‌وزن

عبدالحسين طاهری کلانی * ، محمود نيک سرشت
استاديار دانشگاه آزاد واحد ايلام
استاديار دانشگاه آزاد واحد ايلام

مجله پزشگی ایلام

مقدمه: سطوح بالای نشانگرهای التهابی با افزايش خطر چند بيماری مزمن از قبيل آترواسکلروز و ديابت نوع ۲ در ارتباط است. فعاليت ورزشی و بدنی به عنوان يک راهبرد مهم برای کاهش خطر اين بيماری­ ها پذيرفته شده است. هدف از اين مطالعه بررسی اثر ۱۰ هفته تمرين مقاومتی و هوازی بر سطوح استراحتی فاکتور نکروز دهنده تومور-آلفا(TNF-a)، اينترلوکين-۱بتا (IL-1b) و اينترلوکين-۶ (IL-6) در مردان غير فعال دارای اضافه وزن بود.

مواد و روش­ ها: سی مرد غير فعال با ميانگين سن ۹/۲±۶/۲۶ سال و شاخص توده بدن ۸/۱±۳/۲۸ کيلوگرم بر مترمربع به صورت تصادفی در گروه های تمرين مقاومتی(۱۰n=)، تمرين هوازی(۱۱n=) و کنترل(۹n=) قرار گرفتند. پيش و پس از دوره تمرينی از آزمودنی ها در شرايط ناشتا برای اندازه­ گيری سطوح استراحتی سايتوکين ­ها خون ­گيری به عمل آمد. هم چنين شاخص توده بدن، درصد چربی بدن، اندازه نسبت کمر به باسن، قدرت بيشينه و حداکثر اکسيژن مصرفی برآورد گرديد. تمرين گروه مقاومتی شامل اجـرای ۷ حرکت با شدت بين ۷۰ تا ۸۰ درصد، ده تکرار بيشينه و گروه هوازی شامل رکاب ­زدن روی دوچرخه کارسنج با شدت ۷۰ تا ۸۰ درصد حداکثر ضربان قلب به مدت ۱۰ هفته و سه جلسه در هفته بود.

يافته­ های پژوهش: پس از ۱۰ هفته تمرين مقاومتی و هوازی علی رغم کاهش ميانگين تغيير معناداری در سطوح استراحتی TNF-a، IL-1b و IL-6 مشاهده نشد(P>0.05). VO2max در هر دو گروه تمرينی به طور معناداری افزايش و درصد چربی بدن و اندازه نسبت کمر به باسن به طور معناداری کاهش نشان داد، قدرت بيشينه تنها در گروه مقاومتی افزايش معنادار نشان داد(P<0.05).

بحث و نتيجه­ گيری: اين نتايج نشان داد، ۱۰ هفته تمرين مقاومتی و هوازی با شدت و حجم متوسط برای کاهش سطوح سايتوکين­ های التهابی در مردان غير فعال و سالم دارای اضافه وزن کافی به نظر نمی­ رسد. می ­توان گفت، عدم کاهش معنادار سطوح اين سايتوکين­ ها احتمالاً به علت نرمال بودن غلظت آن ها در وضعيت پيش از تمرين و جوان بودن آزمودنی ­ها است.
واژه‌های کلیدی: غير فعال، سايتوکين، التهاب، ريسک فاکتور،

متن کامل مقاله رایگان