اثر یک وهله تمرین مقاومتی بر بیان mRNA IL-15 در عضلات اسکلتی تند و کندتنش موش های صحرایی سالم و دیابتی تمرین کرده

لیلا باقرصاد رنانی؛ ۱مهدیه ملانوری شمسی؛ ۲مهدی مهدوی؛ ۳رضا قراخانلو؛ ۴زهیر محمد حسن
۱تربیت مدرس
۲انستیتو پاستور تهران
۳دانشگاه تربیت مدرس
۴علوم پزشکی دانشگاه تربیت مدرس

پژوهش نامه فیزیولوژی ورزشی کاربردی
سابقه وهدف: هدف از مطالعه ی حاضر بررسی اثر یک وهله تمرین مقاومتی بر بیان mRNA IL-15 در عضلات اسکلتی تند و کندتنش موش­های صحرایی سالم و دیابتی تمرین­کرده،است.
مواد و روش­ها: موش­های صحرایی بطور تصادفی به چهار گروه کنترل سالم (C)، تمرین­کرده سالم (T) ، کنترل دیابتی (D) و تمرین­کرده دیابتی (DT) تقسیم شدند. دیابت با استفاده از یک وهله تزریق STZ ایجادشد. گروه­های تمرین ۱۶ جلسه تمرین مقاومتی را به صورت بالا بردن وزنه از یک نردبان، انجام دادند. ۴۸ساعت پس از آخرین وهله تمرین ،گروه­های تمرین یک وهله تمرین مقاومتی رانیز انجام دادند و بلافاصله پس از آن تمامی گروه­ها کشته شدند. بیان mRNA IL-15 در عضله ی نعلی (SOL) و خم­کننده ی بلند شست (FHL) با تکنیک Real time–PCR اندازه­گیری شد.
یافته­ها: بیان mRNA IL-15 پس از یک وهله تمرین مقاومتی در عضله FHL موش­های صحرایی سالم و دیابتی تمرین­کرده تغییر معناداری را نشان نداد (۰٫۰۵˃P) ، در حالی که این تغییر در عضله SOL معنادار بود (P˂۰٫۰۵). بیان این سایتوکاین در عضله FHL در گروه­های C، T، D و DT به ترتیب ۱، ۰٫۸، ۱٫۳ و ۰٫۷ برابر و در عضله SOL به ترتیب ۱، ۰٫۶، ۱٫۳ و ۲٫۴ برابر تغییر یافت. بیشترین میزان بیان mRNA IL-15 در عضله SOL گروه DT مشاهده شد.
نتیجه­گیری: با توجه به توانایی IL-15 در تثبیت پروتئین عضله اسکلتی در شرایط پاتولوژیک، به نظر می­رسد عضله اسکلتی به محرک آتروفیک (مانند بیماری دیابت، بویژه دیابت نوع I)، با افزایش سطوح IL-15 به عنوان یک مکانیسم محافظتی و جبرانی در برابر تخریب پروتئین، پاسخ می­دهد.

متن کامل مقاله رایگان