اثر سه هفته تمرین رکاب زدن با و بدون انسداد عروق بر غلظت پلاسمایی آیریزین و PGC-1α مردان سالم

سمیرا چیره۱؛ رستم علی زاده ۲؛ لیدا مرادی۳
۱کارشناس ارشد فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران شمال، تهران، ایران.
۲استادیار گروه علوم ورزشی، دانشکدۀ ادبیات و علوم انسانی، دانشگاه ایلام، ایلام، ایران
۳استادیار گروه علوم ورزشی، واحد تهران شمال، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.

پژوهش های فیزیولوژی و مدیریت در ورزش

هدف این تحقیق، بررسی تعیین اثر سه هفته تمرین رکاب زدن با و بدون انسداد عروق بر غلظت پلاسمایی آیریزین و PGC-1α مردان سالم بود. ۲۴ نفر از دانشجویان تربیت­بدنی دانشگاه خوارزمی به‌صورت داوطلبانه در این پژوهش شرکت کردند و به سه گروه (۸ نفری) رکاب زدن همراه با انسداد عروق پا، رکاب زدن بدون انسداد و کنترل تقسیم شدند. برنامۀ تمرین شامل ۳ وهلۀ سه‌دقیقه‌ای رکاب زدن با شدت ۵۰ درصد حداکثر وات (Wmax) با ۳۰ ثانیه استراحت بین هر وهله، به مدت ۳ هفته و هر هفته ۳ جلسه تمرین بود. داده­ها با استفاده از آزمون تی همبسته و آنالیز واریانس یکطرفه در سطح ۰۵/۰P≤ تجزیه‌وتحلیل شدند. نتایج نشان داد بین مقادیر آیریزین پیش‌آزمون و پس‌آزمون سازگاری گروه انسداد (۰۰۱/۰=P) و بدون انسداد (۰۱۱/۰=P) تفاوت معنا­داری وجود دارد، اما بین مقادیر آیریزین پیش‌آزمون و پس‌آزمون سازگاری گروه کنترل تفاوت معناداری مشاهده نشد (۰۵/>P). همچنین، بین مقادیر PGC-1α پیش‌آزمون و پس‌آزمون سازگاری گروه انسداد (۰۰۱/۰=P) و بدون انسداد (۰۴/۰=P) تفاوت معناداری وجود داشت (۰۵/۰>P)، اما بین پیش‌آزمون و پس‌آزمون مقادیر PGC-1α سازگاری گروه کنترل تفاوت معناداری وجود نداشت (۰۵/> P). با توجه به یافته­های تحقیق حاضر به­نظر می­رسد هر دو نوع تمرین آثار سودمندی بر عوامل درگیر در متابولیسم انرژی در افراد فعال دارند و بین اثر دو نوع تمرین تفاوتی وجود ندارد.
کلیدواژه‌ها
آیریزین؛ تمرین انسدادی؛ رکاب زدن؛ محدودیت جریان خون؛ مردان سالم

متن کامل مقاله رایگان