اثر حاد و مزمن فعالیت رکاب زدن زیربیشینه همراه با محدودیت جریان خون برBDNF و TNFα سرمی مردان فعال

سعید رحمتی ۱ ؛ حمید رجبی۲ ؛ لطیفه کریمزاده۳
۱دانشجوی دکتری فیزیولوژی ورزشی، دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه تهران، تهران، ایران
۲دانشیار فیزیولوژی ورزشی، دانشکدۀ تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران
۳کارشناس‌ارشد زیست‌شناسی، دانشکدۀ علوم زیستی، دانشگاه خوارزمی، تهران، ایران

نشریه علوم زیستی ورزشی

این مطالعه به‌منظور تعیین اثر حاد و مزمن فعالیت رکاب زدن زیربیشینه همراه با محدودیت جریان خون بر سطح سرمی BDNF، TNF-α و نسبت BDNF به TNF-αدر مردان فعال انجام گرفت. ۲۴ نفر از دانشجویان تربیت بدنی دانشگاه خوارزمی داوطلب شرکت در پژوهش شدند و به سه گروه رکاب زدن همراه با انسداد عروق پا (۸n=)، رکاب زدن بدون انسداد (۸n=) و کنترل (۸n=) تقسیم شدند. آزمودنی‌های گروه تمرین با انسداد و تمرین بدون انسداد به مدت ۳ هفته، هر هفته ۳ جلسه و در مجموع ۹ جلسه تمرین کردند. هر جلسۀ تمرین شامل ۳ وهلۀ سه‌دقیقه‌ای رکاب زدن با شدت۵۰ درصد Wmax بود و بین هر وهله ۴۵-۳۰ ثانیه استراحت وجود داشت (میزان فشار روی ران در گروه انسداد،۱۷۰-۱۴۰ میلی‌متر جیوه بود). برای تجزیه‌وتحلیل داده‌ها، از آزمون­های تحلیل واریانس یکسویه، t مستقل و t وابسته استفاده شد. نتایج نشان داد انسداد عروق پا هنگام فعالیت زیربیشینۀ رکاب زدن بر پاسخ سطوح BDNF(290/0 P=)، TNF-α(۳۳۸/ ۰P=) و نسبت BDNF به TNF-α(۳۸۴/۰ P=) در مقایسه با گروه­ بدون انسداد تفاوت معناداری ندارد. از طرفی به‌هنگام سازگاری، در سطوح BDNF(254/0 P=)، TNF-α(۳۳۸/ ۰P=) و نسبت BDNF به TNF-α(۳۸۴/۰ P=) بین گروه­های انسداد، بدون انسداد و کنترل نیز تفاوت معناداری مشاهده نشد. نتایج نشان داد که محدودیت جریان خون موضعی اثر مثبت یا منفی بر میزان BDNF، TNF-αو نسبت آنها ندارد.
کلیدواژه ها
تمرین انسدادی؛ عامل رشد عصبی مشتق شده از مغز؛ عامل نکروز توموری آلفا؛ محدودیت جریان خون

متن کامل مقاله رایگان