اثر تمرین هوازی با شدت های مختلف و مصرف کروسین بر اندازه سلول چربی احشایی و مقاومت انسولینی در موش‌های صحرایی فاقد تخمدان و تغذیه شده با غذای پرچرب- فیزیولوژی ورزشی

اثر تمرین هوازی با شدت های مختلف و مصرف کروسین بر اندازه سلول چربی احشایی و مقاومت انسولینی در موش‌های صحرایی فاقد تخمدان و تغذیه شده با غذای پرچرب- فیزیولوژی ورزشی

*فیزیولوژی ورزشی و تندرستی ایران – مرجع تخصصی فیزیولوژی ورزش*

پژوهشنامه فیزیولوژی ورزشی کاربردی

هانیه یزدان دوست ۱ الهه طالبی گرکانی ۲ خدیجه نصیری ۳ علی رضا صفرزاده ۲

۱ دانشجوی دکتری رشته فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران.

۲ گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران. قطب علمی پایش سلامت ورزشی و پویش قهرمانی دانشگاه مازندران

۳ گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه مازندران، بابلسر، ایران.

چکیده

اهداف: یائسگی با توزیع مجدد بافت چرب در احشا و ایجاد چاقی مرکزی و مقاومت به انسولین همراه است. فعالیت ورزشی و کروسین، قندخون و مقاومت به انسولین را بهبود داده و از بروز چاقی و دیابت نوع دو جلوگیری می­کند. هدف از پژوهش حاضر بررسی اثرتمرین هوازی و مصرف کروسین بر اندازه سلول چربی احشایی و مقاومت انسولینی در موش­های صحرایی فاقد تخمدان و تغذیه شده با غذای پرچرب بود.
روش مطالعه: ۷۲ سر موش صحرایی ماده به دو گروه تخمدان برداری (اوارکتومی شده) (۵۶ سر) و تخمدان برداری نشده (غیراوارکتومی) (۱۶ سر) تقسیم شدند. سپس موش­های این دو گروه به گروه­های تغذیه شده با غذای پرچرب (۴۰ درصد کالری دریافتی از چربی) و یا غذای نرمال تقسیم شدند. سپس موش­های تخمدان برداری و تغذیه شده با غذای پرچرب به ۶ گروه به شرح ذیل تقسیم شدند: ۱- کنترل ۲- تمرین هوازی با شدت متوسط ۳- تمرین هوازی با شدت بالا ۴- کروسین ۵- تمرین هوازی با شدت متوسط + کروسین و ۶- تمرین هوازی با شدت بالا + کروسین. تمرین هوازی با دو شدت بالا(۸۵ –۸۰ درصد حداکثر اکسیژن مصرفی) و متوسط (۷۰–۶۰ درصد حداکثر اکسیژن مصرفی) و مصرف کروسین به میزان۶۰ میلی گرم به ازای هر کیلو گرم از وزن بدن به مدت ۸ هفته در گروه­های مربوطه آغاز شد. وزن نسبی چربی احشایی پری­رنال، تعداد و اندازه سلول و سطوح سرمی گلوکز، انسولین و شاخص مقاومت انسولینی (HOMA) اندازه گیری شد. تجزیه و تحلیل یافته­ها با آزمون تحلیل واریانس دو طرفه صورت گرفت.
یافته ها: تمرین با شدت متوسط و همراه با مصرف کروسین موجب کاهش معنادار وزن نسبی چربی پری­رنال شد (۰۰۰۱/۰=p). همچنین وزن نسبی چربی پری­رنال در گروه­ه تمرین شدید+کروسین نسبت به گروه غذای پرچرب+ اوارکتومی بطور معناداری پایین­تر بود (۰۰۱/۰p≤). اندازه سلول چربی در دو گروه تمرین (متوسط و شدید) نسبت به گروه غذای پرچرب + اوارکتومی بطور معناداری پایین­تر بود (۰۰۱/۰=p) همچنین اندازه سلول چربی بین گروه کروسین با گروه غذای پرچرب + اوارکتومی نیز کاهش معنادار داشت (۰۳/۰=p). اندازه سلول چربی در گروههای تمرین (شدید و متوسط) +کروسین نیز بطور معناداری نسبت به گروه غذای پرچرب + اوارکتومی پایین­تر بود (۰۵/۰≥p). تمرین با شدت بالا موجب کاهش معنادار مقاومت به انسولین (۰۲۸/۰=p) و غلظت گلوکز (۰۴۱/۰=p) نسبت به گروه اوارکتومی+ غذای پرچرب شده بود. دریافت کروسین موجب کاهش مقاومت به انسولین (۰۱۳/۰=p) و کاهش غلظت انسولین (۰۰۸/۰=p) شده بود. همچنین تمرین با شدت متوسط + کروسین موجب کاهش معنادار گلوکز (۰۲۲/۰=p)، انسولین (۰۱۱/۰=p) و مقاومت انسولینی (۰۰۵/۰=p) در مقایسه با گروه اوارکتومی+ غذای پرچرب شده بود.
نتیجه گیری: مصرف مکمل کروسین و تمرین هوازی بصورت مجزا و در ترکیب با یکدیگر می­تواند موجب کاهش وزن بافت چربی احشایی و اندازه سلول چربی و بهبود مقاومت انسولینی در موش­های صحرایی فاقد تخمدان و تغذیه شده با غذای پرچرب شود. همچنین تمرین هوازی با شدت بالا در بهبود مقاومت به انسولین و کاهش اندازه سلول چربی نسبت به تمرین با شدت متوسط موثرتر بود. بنظر می رسد مصرف کروسین به همراه تمرین بر بهبود شاخص های فوق اثر مضاعفی نداشته باشد.

کلیدواژه‌ها

اوارکتومی کروسین تمرین هوازی غذای پر چرب مقاومت به انسولین، فیزیولوژی ورزشی

متن کامل