۱ معصومه حیدری ؛ ۲ وحید ذوالاکتاف
۱کارشناس ارشد دانشگاه اصفهان*
۲دانشیار دانشگاه اصفهان
مجله فیزیولوژی ورزشی
در این پژوهش نسخة فارسی آزمون سخن گفتن طراحی و مشخصات روانسنجی برای برآورد آستانة تهویهای دختران سالم بررسی شد. سه گروه ۱۹ نفری دانشجوی دختر سالم به صورت لایهای هدفدار (با توان هوازی کم، متوسط، و زیاد) انتخاب شدند. آنها پس از امضای رضایتنامة آگاهانه، به فاصلة تقریبی یک هفته در دو نوبت آزمون واماندهساز فزایندة هوازی روی تردمیل شرکت کردند. در نوبت اول آزمون سخن گفتن و در نوبت دوم آزمون تحلیل گازی اجرا شد که در نوبت دوم شاخصهای vo2max، vco2، و نسبت تبادل تنفسی اندازهگیری شد. توسط نرم افزارSPSS تحلیلهای آماری از طریق تحلیل واریانس یکطرفه انجام شد. یافتهها حاکی از آن بود که سه گروه از حیث VO2max تفاوتمعنادار داشتند۰٫۰۱)≥P و۳۲٫۴۴≥ (۵۴ و ۲)F). با این وجود، در آستانة بیهوازی شاخصهای ضربان، مقیاس بورگ و سخن گفتن در سه گروه به ترتیب برابر با ۱۰±۱۷۷ ضربان، ۲±۱۵ درجه، و ۲±۲۴کلمه در ۳۰ ثانیه بود. در مرحلة بیهوازی نیز مقادیر فوق همچنان در سه گروه معادل و به ترتیب به۷±۱۹۳ ضربان، ۱±۱۸ درجه و ۲±۲۲ کلمه در ۳۰ ثانیه رسید. نتایج نشان داد عملکرد آزمون سخن گفتن در آستانة تهویهای و مرحلة بیهوازی مشابه با آزمونهای ضربان و بورگ است. رابطة آزمون سخن گفتن با فشار کار یک رابطة خطی معکوس بود. ۲۴ کلمه و بیشتر نشان از فعالیت در مرحلة هوازی و ۲۲ کلمه و کمتر نشان از فعالیت در مرحلة بیهوازی داشت. با توجه به انحراف استاندارد این آزمون نتایج برای همه یکسان نیست و برای هر کس باید با تمرین بدست آید.
کلیدواژگان
شدت تمرین؛ اکسیژن مصرفی؛ آستانة بی هوازی؛ آزمون سخن گفتن