
تأثیر ۱۲ هفته تمرین پیلاتس بر سطوح سرمی فورین و شاخص توده بدنی در زنان مبتلا به دیابت نوع ۲ – فیزیولوژی ورزشی
فیزیولوژی ورزشی و تندرستی ایرن
زهرا منتظری نجف آبادی ، سعید کشاورز* ، الهام افتخاری قینانی ، مهناز مروری
گروه علوم ورزشی، واحد نجف آباد، دانشگاه آزاد اسلامی، نجف آباد، ایران
مجله فیض
زمینه و هدف: دیابت نوع ۲ به عنوان یک بیماری متابولیک شایع، به ویژه در کشورهای در حال توسعه، روند رو به رشدی دارد. تغییر سبک زندگی از جمله فعالیت بدنی منظم، نقش کلیدی در کنترل این بیماری ایفا میکند. این مطالعه با هدف بررسی تأثیر یک دوره ۱۲ هفتهای تمرینات پیلاتس بر سطوح سرمی فورین (به عنوان یک نشانگر مرتبط با استرس اندوپلاسمی و التهاب) و شاخصهای ترکیب بدنی در زنان مبتلا به دیابت نوع ۲ طراحی شد.
روشها: در این مطالعه نیمهتجربی، ۳۰ زن مبتلا به دیابت نوع ۲ (دامنه سنی ۳۵ تا ۵۵ سال) از انجمن دیابت نجفآباد، که فاقد سابقه فعالیت ورزشی منظم بودند، به صورت هدفمند انتخاب و بهطور تصادفی در دو گروه تمرین (۱۵ نفر) و کنترل (۱۵ نفر) قرار گرفتند. گروه تمرین، پروتکل تمرینات پیلاتس را به مدت ۱۲ هفته، هر هفته ۳ جلسه ۵۰ دقیقهای با شدت فزاینده اجرا کردند، در حالی که گروه کنترل به فعالیتهای روزمره خود ادامه دادند. نمونهگیری خونی برای اندازهگیری فورین به روش الایزا و ارزیابی شاخصهای ترکیب بدنی (وزن و BMI) قبل و بعد از دوره مداخله انجام شد. برای تحلیل دادهها از آزمون تی همبسته در نرمافزار SPSS استفاده گردید.
یافتهها: پس از ۱۲ هفته، گروه تمرین در مقایسه با گروه کنترل، کاهش معناداری را در وزن (مقدار کاهش: ۱۳/۲ کیلوگرم، ۰/۰۴=p)، BMI (مقدار کاهش: ۱۹/۱ کیلوگرم بر متر مربع، ۰/۰۴۹=P)، قند خون ناشتا (مقدار کاهش: ۳/۱۲ میلیمول بر لیتر، ۰/۰۴=P) و فورین (مقدار کاهش: ۶/۶ میلی گرم بر لیتر، ۰/۰۰۱=P) تجربه کرد. در گروه کنترل هیچ تغییر معناداری در این متغیرها مشاهده نشد (۰/۰۵≤P).
نتیجهگیری: با توجه به نتایج، به نظر میرسد تمرینات پیلاتس میتواند با کاهش سطوح فورین و بهبود ترکیب بدنی، به عنوان یک مداخله غیردارویی مکمل در کنار درمانهای رایج برای مدیریت دیابت نوع ۲ در زنان پیشنهاد شود.
واژههای کلیدی: پیلاتس، فورین، شاخص توده بدن، دیابت نوع ۲، فیزیولوژی ورزشی