رابطه‌ی بين چاقی، اضافه‌وزن و عوامل دموگرافيک با سطح فعاليت بدنی در بزرگسالان ۶۹-۱۸ ساله‌

دکتر ارسلان دميرچی، دکتر جواد مهربانی ، خانم سيده فاطمه موسوی بقرآباد

مقدمه: مطالعه ­ی چاقی و رفتارهای سبک زندگی به­ويژه فعاليت بدنی، از اهميت بسياری برخوردار است. هدف پژوهش حاضر، بررسی رابطه­ی بين چاقی و برخی عوامل آمارنگاری با سطح فعاليت بدنی در بزرگسالان شهر رشت بود. مواد و روش­ها: تعداد ۲۰۰ مرد (سن: ۶/۱۳±۲۷/۴۰ سال)، و ۲۰۰ زن (سن: ۳/۱۲±۴۱/۴۰ سال) در اين پژوهش شرکت کردند. معيارهای تن­سنجی (قد، وزن، دور کمر و دور لگن)، نسبت دور کمر به لگن (WHR) و نمايه­ی توده­ی بدن (BMI) با روش­های استاندارد و سطح فعاليت بدنی به­وسيله­ی پرسش‌نامه­ی بين­المللی فعاليت بدنی (IPAQ) اندازه­گيری شد. يافته­ها: به ترتيب ۵/۱۳، ۴۳ و ۵/۴۳% افراد وضعيت اجتماعی/اقتصادی پايين، متوسط و بالا داشتند. کمترين درصد افراد (۵/۱%) کارگر و بيشترين تعداد (۵/۳۷%) شغل آزاد داشتند. به ترتيب ۵۲، ۵/۲۳ و ۷۵/۴۰% (مردان ۵۴، ۵/۱۴ و ۵/۲۵ و زنان ۵۰، ۵/۳۲ و ۵۶%) اضافه ­وزن، چاقی و چاقی ميان تنه داشتند (۰۵/۰>P). با افزايش سن، شيوع چاقی افزايش معني­داری نشان داد (۰۵/۰>P). طبقه­ی چاق کمترين ميزان فعاليت بدنی را داشتند. به­ترتيب ۵/۵۹، ۵/۲۲ و ۵/۱۱% مردان و ۵/۶۶، ۱۴ و ۷% زنان پياده­روی، فعاليت با شدت متوسط و بالا را انجام مي­دادند. ساير افراد هيچ­گونه فعاليت بدنی نداشتند. رابطه­ی معکوسی بين فعاليت بدنی با اضافه­ وزن، چاقی و چاقی شکمی در مردان و زنان مشاهده شد (۰۵/۰>P). نتيجه­گيری: از دلايل احتمالی بالا بودن شيوع چاقی و اضافه وزن مي­توان به پايين بودن فعاليت بدنی اشاره نمود. بنابراين پيشنهاد مي­شود سطح فعاليت بدنی مردان و زنان افزايش يابد.

واژه‌هاي كليدي: سبک زندگي، چاقي، سطح فعاليت بدني