تأثیر ۸ هفته تمـرین استقـامتی با شدت متوسط، بر سطوح سرمی آنزیم‌های کبدی و شاخص مقاومت به انسولین زنان مبتلا به دیابت نوع ۲

خانم شهلا ترابی۱، محمد رضا اسد۲، آرزو تبریزی *۳
۱- کارشناس ارشد دانشگاه پیام نور، تهران، ایران
۲- دانشگاه پیام نور، کرج، ایران
۳- دانشگاه صنعتی شریف، تهران، ایران

مجله پزشکی قم

زمینه و هدف: دیابت نوع ۲، از شایع‌ترین انواع دیابت و آسیب کبدی، یکی از مهم‌ترین عوارض آن است. در پژوهش حاضر تـأثیر ۸ هفته تمـرین استقـامتی بر غلظت پلاسمایی آنزیم‌های کبدی آلانین آمینو ترانسفراز(ALT) ، آسپارتات آمینو ترانسفراز(AST)  و مقاومت به انسولین زنان مبتلا به دیابت نوع ۲ بررسی گردید
روش بررسی: در این مطالعه نیمه‌تجربی، ۱۸ زن داوطلب مبتلا به دیابت نوع ۲ (سن ۵۵-۴۵ سال)، به‌طور هدفمند براساس شاخص توده‌بدنی، انتخاب و به‌طور تصادفی به دو گروه تجربی        (۹ نفر با سن ۷/۱±۹/۵۲ سال و شاخص توده‌بدنی ۲/۳±۲۹ کیلوگرم برمترمربع) و کنترل (۹ نفر با سن ۶/۲±۱/۵۳ سال و شاخص توده‌بدنی ۷/۳±۳۰ کیلوگرم برمترمربع) تقسیم شدند. گروه تجربی، به مدت ۸ هفته (سه جلسه ۶۰-۴۰ دقیقه‌ای در هفته)، در تمرینات استقامتی با شدت
۷۵-۶۰% حداکثر ضربان قلب شرکت کردند. ویژگی‌های آنتروپومتریکی، آنزیم‌های کبدی و مقاومت به انسولین، به‌صورت ناشتا (۴۸ ساعت پیش و پس از آزمون) اندازه‌گیری شد. داده‌ها با استفاده از آزمون تی مستقل و وابسته در سطح معنی‌داری، ۰۵/۰p< تحلیل شدند.
یافته‌ها: در این مطالعه، ۸ هفته تمرین استقامتی، تأثیر معنی‌داری بر تغییرات غلظت پلاسمایی آنزیم‌های AST، ALT و بهبود مقاومت به انسولین نداشت. همچنین، تفاوت بین‌گروهی معنی‌داری مشاهده نشد (۰۵/۰p>).
نتیجه‌گیری: براساس نتایج این مطالعه، ۸ هفته تمرین استقامتی با شدت ۷۵-۶۰% ضربان قلب بیشینه، تأثیری بر مقادیر آنزیم‌های کبدی و مقاومت به انسولین زنان مبتلا به دیابت نوع ۲ ندارد. بنابراین، با توجه به روند کاهشی آنزیم‌های کبدی، افزایش طول دوره تمرین می‌تواند به بهبود نتایج کمک کند.

واژه‌های کلیدی: دیابت ملیتوس؛ تمرین استقامتی؛ آسپارتات آمینو ترانسفراز؛ آلانین ترانس ‌آمیناز، مقاومت به انسولین.

متن کامل مقاله رایگان