اثرات آب انار (punica granatum) بر ميزان انسولين و قند خون در موش‌های صحرايی ديابتی و غيرديابتی

الهام رضايی، سيد ابراهيم حسينی ، داوود مهربانی

زمينه و هدف: ديابت، يکی از بيماری‌های ناشی از نقصان در ترشح و يا عملکرد انسولين می‌باشد. آب انار، ماده‌ای مغذی است که در طبّ سنتی برای درمان برخی از بيماری‌ها از آن استفاده می‌شود؛ از اين رو مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر آب انار بر ميزان انسولين و قند خون در موش‌های صحرايی انجام گرفت.

روش تحقيق: پژوهش حاضر، يک مطالعه تجربی است که در آن ۹۰ سر موش صحرايی نر بالغ با وزن ۲۰۰-۲۲۰ گرم، در گروه‌های کنترل، شاهد و تجربی ديابتی و غيرديابتی مورد مطالعه قرار گرفتند.گروه‌های تجربی به‌ترتيب: دوزهای ۱، ۲ و ۴ ميلی‌ليتر آب انار را به ازای هر موش و برای مدت ۲۱ روز به‌صورت گاواژ دريافت کردند. برای ايجاد ديابت، از تزريق درون صفاقی mg/kg60 استرپتوزوسين استفاده شد. در پايان روز بيست و يکم، از قلب حيوانات خونگيری به عمل آمد و سپس ميزان سرمی انسولين و گلوکز اندازه‌گيری گرديد. داده‌ها به کمک آزمون‌های ANOVA و آزمون پيگيری LSD و با استفاده از نرم‌افزار SPSS (ويرايش ۱۸)، مورد ارزيابی قرار گرفتند.

يافته‌ها: يافته‌ها نشان داد که تجويز آب انار در دوزهای حداقل، متوسط و حداکثر، به گروه‌های ديابتی‌شده، باعث کاهش معنی‌دار گلوکز به‌ترتيب در سطح ۰۵/۰=P، ۰۰۵/۰=P و ۰۰۰۵/۰=P و افزايش انسولين در گروه‌های ديابتی‌شده به‌ترتيب: در سطح ۰۲۳/۰=P، ۰۱۵/۰=P و ۰۰۲/۰=P نسبت به گروه کنترل گرديد و در گروه‌های غيرديابتی تأثير معنی‌داری نداشت.

نتيجه‌گيری: آب انار به‌دليل داشتن ترکيبات آنتی‌اکسيدانی نظير فلاونوئيدها و از طريق افزايش هورمون انسولين، باعث کاهش ميزان قند خون در موش‌های ديابتی‌شده با استرپتوزوسين می‌گردد.

واژه‌هاي كليدي: آب انار، انسولین، گلوکز، دیابت، موش صحرایی،