مقایسه اثر تمرین تقویتی اسکات و پرس پا بر فعالیت الکترومایوگرافی عضلات چهارسر ران هنگام پایین آمدن از پله

محسن شایسته۱؛ نادر فرهپور email 2؛ امیرعلی جعفرنژادگروorcid 3
۱کارشناس ارشد بیومکانیک ورزشی
۲هیئت علمی
۳استادیار بیومکانیک ورزشی، گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشکده روانشناسی و علوم تربیتی، دانشگاه محقق اردبیلی، اردبیل، ایران.

پژوهش‌نامة فیزیولوژی ورزشی کاربردی

چکیده
سابقه و هدف: تمرینات اسکات و پرس پا از شیوه‌هایی است که برای تقویت عضلات اندام تحتانی مورد استفاده قرارمی‌گیرد. هدف مطالعه حاضر مقایسه اثر تقویت عضلات چهار سر رانی در دو تمرین اسکات و پرس پا بر عملکرد این عضله در فعالیت پایین‌آمدن از پله می‌باشد.
مواد و روش‌ها: تعداد ۲۰ نفر از دانشجویان مرد سالم به دو گروه مساوی به نام‌های اسکات و پرس‌پا تقسیم شدند. این گروه‌ها به مدت ۱۲ جلسه به ترتیب به تمرینات اسکات همراه با حداکثر آداکشن ران و پرس پا همراه با حداکثر آداکشن ران پرداختند. همزمان با ثبت الکترومیوگرافی با چهار دوربین سری T (Hz200) مراحل استقرار روی پله و نوسان پا مجزا شدند و داده‌های الکترومیوگرافی هر مرحله جداگانه مورد تحلیل آماری قرار گرفت.
یافته‌ها: درگروه اسکات و در مرحله استقرار، فعالیت الکتریکی عضله پهن داخلی پای چپ بعد از دوره تمرینی به طور معناداری کمتر از آن در قبل از دوره تمرینی بود‌(۰۴۰/۰=p). درگروه پرس‌پا، فعالیت عضله پهن داخلی پای راست در مرحله نوسان و پهن داخلی پای چپ در هر دو مرحله بعد از دوره تمرینی کم‌تر از آن در قبل از تمرین بودند ‌‌(۰۵/۰≥p). تمرین موجب کاهش شدت فعالیت عضله پهن داخلی شد. این کاهش در گروه پرس پا بیشتر از آن در گروه اسکات بود (۰۵۰/۰=P).
نتیجه‌گیری: تقویت عضلات چهارسررانی با استفاده از تمرینات پرس پا در مقایسه با تمرینات اسکات نتایج بهتری را به دنبال داشت. کاهش فعالیت عضله پهن داخلی در اثر این تمرین به منزله بالا رفتن قدرت نسبی این عضله است. توصیه می‌شود در برنامه تقویت انتخابی عضله پهن داخلی از پرس پا همراه با آبداکشن ران استفاده گردد.
کلیدواژه‌ها
فعالیت الکترومایوگرافی؛ پایین رفتن از پله؛ اسکات؛ پرس پا

متن کامل