مقايسه تاثير فعاليت ترکيبی استقامتی مقاومتی در مقابل مقاومتی استقامتی بر هورمون رشد و عامل رشد شبه انسولينی-۱ دختران نابالغ غير ورزشکار

رامين اميرساسان *، وحيد ساری صراف، طاهره پورقلی ، مصطفی آرمان‌فر

مجله پزشکی کاشان

سابقه و هدف: اثرات آنابوليک فعاليت ورزشی در کودکان و نوجوانان به‌واسطه هورمون رشد (GH) و عوامل رشد شبه انسولينی (IGF-I) روی می‌دهند. مطالعه حاضر به تعيين تاثير فعاليت ترکيبی استقامتی مقاومتی در مقابل مقاومتی استقامتی بر عوامل رشدی دختران نابالغ غيرورزشکار می‌پردازد.

مواد و روش ها: در اين مطالعه نيمه تجربی، ۱۶ دختر نابالغ (۱۱-۹ ساله) شهر تبريز پس از همگن‌سازی به لحاظ شاخص‌های توان هوازی و آمادگی عضلانی، به طور تصادفی به دو گروه فعاليت استقامتی مقاومتی (گروه اول) و گروه مقاومتی استقامتی (گروه دوم) تقسيم شدند. فعاليت هر دو گروه شامل يک بخش استقامتی (۲۰ دقيقه فعاليت هوازی با شدت ۷۰-۶۰ درصد VO2max روی تردميل) و يک بخش مقاومتی (شامل حرکات جلو بازو، پشت بازو، پرس سينه، پروانه، بازکردن زانو، پرس پا با شدت ۶۰ درصد يک تکرار بيشينه، يک ست با ۱۲-۱۰ تکرار) با ترتيب اجرای متفاوت بود. قبل، بلافاصله و ۲ ساعت بعد از فعاليت مقادير GH و IGF-1 اندازه‌گيری شد.

نتايج: سطوح GH در هر دو گروه بلافاصله بعد از فعاليت (۳۹/۳ در مقابل ۸/۱ نانوگرم بر ميلی‌ليتر) نسبت به شرايط استراحتی (۷۷/۰ در مقابل ۷۲/۰ نانوگرم بر ميلی‌ليتر) افزايش معنی‌داری يافت (۰۱۷/۰=P). با اين حال، سطوحGH (97/0 در مقابل ۱۸/۰ نانوگرم بر ميلی‌ليتر) به طور قابل توجهی پس از ۲ ساعت کاهش يافت (۰۱۲/۰=P). افزايشGH در گروه استقامتی مقاومتی بالاتر از گروه مقاومتی استقامتی بود. سطوح IGF-1 در دو گروه تمرين، قبل، بلافاصله و ۲ ساعت بعد از فعاليت، اختلاف معنی‌داری نداشت.

نتيجه‌گيری: بر اساس نتايج مطالعه حاضر به نظر می‌رسد تمرين ترکيبی استقامتی مقاومتی گزينه‌ی تمرينی مناسب‌تری برای افزايش ترشح عوامل رشدی دختران نابالغ غيرورزشکار ‌باشد.
واژه‌های کلیدی: هورمون رشد، عامل رشد شبه انسولينی-۱، فعاليت استقامتی، فعاليت مقاومتی، دختران نابالغ،

متن کامل مقاله رایگان