مقايسه‌ی تاثير سه روش تمرين ترکيبی بر مقادير سرمی گرلين و سايتوکاين‌های پيش و ضدالتهابی در بيماران مولتيپل اسکلروزيس (MS)

دکتر محمدرضا کردی، دکتر ليلا انوشه، سارا خداداده، نسرين مقصودی ، بهرام سنگلچی ، دکتر محمد همتی نفر

زمينه و هدف: مولتيپل اسکلروزيس يک بيماری التهابی و مزمن دستگاه عصبی مرکزی همراه با اتيولوژی ناشناخته است. با توجه به اثرات مثبت فعاليت ورزشی در بيماران مبتلا به اين بيماری، هدف از پژوهش حاضر، مقايسه‌ی تاثير سه روش تمرين ترکيبی بر مقادير سرمی گرلين، TNF-α و IL-10 در اين بيماران مبتلا به مولتيپل اسکلروزيس بود.

 روش بررسی: بدين منظور، ۴۸ نفر از بيماران MS با EDSS (Expanded Disability Status Scale) 2 تا ۳ به‌صورت داوطلبانه در اين پژوهش شرکت کردند و به‌طور تصادفی به چهار گروه تجربی يک (يک جلسه تمرين مقاومتی و سه جلسه تمرين هوازی در هفته)، تجربی دو (دو جلسه تمرين مقاومتی و دو جلسه تمرين هوازی در هفته)، تجربی سه (سه جلسه تمرين مقاومتی و يک جلسه تمرين هوازی در هفته) و کنترل تقسيم شدند. آزمودنی‌ها به مدت هشت هفته و چهار جلسه در هفته پروتکل‌های تمرينی مد نظر را اجرا کردند. نمونه‌های خونی پنج روز قبل و ۷۲ ساعت بعد از آخرين جلسه‌ی تمرين جمع‌آوری شد.

يافته‌ها: نتايج تجزيه و تحليل داده‌ها با استفاده از آزمون آماری ANOVA و آزمون تعقيبی شفه نشان داد؛ مقادير IL-10 در گروه تجربی سه افزايش معناداری نسبت به گروه تجربی يک و دو داشت، اما تغييرات آن در هر سه گروه تجربی نسبت به گروه کنترل معنادار نبود. در مقادير TNF-α و گرلين سرمی تفاوت معناداری بين گروه‌ها مشاهده نشد.

نتيجه‌گيری: به نظر می‌رسد تمرينات ترکيبی با تأکيد بر تمرين قدرتی باعث افزايش مقادير سايتوکاين‌های ضدالتهابی و متقابلاً کاهش سايتوکاين‌های پيش التهابی می‌شود، اما در خصوص اينکه کدام نوع از تمرينات ترکيبی اثرات بهتری در بيماران MS به‌دنبال دارد، نياز به انجام مطالعات بيشتری در آينده است. همچنين، در رابطه با بهبود مقادير گرلين سرمی در بيماران MS، مطالعات بيشتری با دوره‌های تمرينی طولانی‌تر همراه با رژيم غذايی مناسب مورد نياز است.

واژه‌های كليدي:  تمرين ترکيبی بيماري MS، TNF-α، IL-10، التهاب،

دانلود رایگان مقاله