

تاثیر هشت هفته تمرین تناوبی به همراه مصرف کورکومین بر سطح گالکتین-۳ و پروکسیردوکسین ۴ بافت قلبی در موشهای سرطانی تحت درمان با دوکسوروبیسین
فیزیولوژی ورزشی و تندرستی ایرن
نرگس لقایی ، صدیقه حسینپور دلاور* ، مهران قهرمانی
گروه فیزیولوژی ورزشی، واحد کرمانشاه، دانشگاه آزاد اسلامی، کرمانشاه، ایران
مجله فیض
چکیده
زمینه و هدف: شیمیدرمانی با داروهایی مانند دوکسوروبیسین و تراستوزوماب در بیماران مبتلا به سرطان سینه میتواند منجر به سمیت قلبی شود. درک سازوکار این آسیبها برای کاهش عوارض و ادامه درمان اهمیت دارد. هدف پژوهش حاضر ارزیابی اثرات تمرین تناوبی شدید (HIIT) و مصرف کورکومین بر شاخصهای گالکتین-۳ و پروکسیردوکسین ۴ در بافت قلب موشهای سرطانی تحت درمان با دوکسوروبیسین بود.
روشها: در این مطالعه تجربی، ۴۰ موش صحرایی ماده ویستار (۱۸ تا ۱۹ گرم) به پنج گروه تقسیم شدند: ۱) سرطان+دوکسوروبیسین، ۲) سرطان بدون دارو، ۳) سرطان+دوکسوروبیسین+تمرین، ۴) سرطان+دوکسوروبیسین+کورکومین، ۵) سرطان+دوکسوروبیسین+ تمرین+ کورکومین. پروتکل تمرین تناوبی شامل شش دوره با شدت ۸۰–۹۵٪ VO₂max و بازیابی فعال در ۳۰–۳۵٪ VO₂max بود که طی ۸ هفته و ۵ روز در هفته اجرا شد. کورکومین با دوز ۱۰۰ میلیگرم بر کیلوگرم بهصورت گاواژ، یک ساعت پس از تمرین تجویز شد.
یافتهها: سطح گالکتین-۳ در گروه دوکسوروبیسین افزایش معناداری یافت، در حالی که سطح پروکسیردوکسین ۴ در این گروه کاهش معناداری را نشان داد (۰/۰۰۱=P) در مقابل، در گروهی که تحت مداخله ترکیبی تمرین و کورکومین قرار گرفتند، سطح گالکتین-۳ کاهش و سطح پروکسیردوکسین ۴ افزایش معناداری داشت (۰/۰۰۱=P). اگرچه هر یک از مداخلات (تمرین یا کورکومین) به تنهایی نیز اثرات مشابهی را ایجاد کردند، اما اثر ترکیبی این دو مداخله به طور معناداری قویتر بود.
نتیجهگیری: به نظر میرسد ترکیب تمرین تناوبی شدید و مکملدهی کورکومین میتواند با تعدیل شاخصهای التهابی و اکسیداتیو، اثرات محافظتی قابل توجهی در برابر کاردیوتوکسیسیتی ناشی از دوکسوروبیسین ایجاد کند. این رویکرد ترکیبی ممکن است راهبرد امیدبخشی برای کاهش عوارض قلبی شیمیدرمانی باشد.
واژههای کلیدی: سرطان، دوکسوربیسین، کورکومین، تمرین تناوبی شدید، گالکتین-۳، فیزیولوژی ورزشی