محسن ابراهيمی، فرهاد رحمانی نيا ، ارسلان دميرچی
تحقيق حاضر با هدف بررسی آثار فعاليت هوازی با شدت کم و زياد بر انرژی دريافتی، اشتها و هورمونهای تنظيم کننده انرژی انجام شد. شانزده مرد سالم غير فعال (سن۴۴/۱ ±۰۹/ ۲۲ سال، قد ۳۳/۶±۵۵/۱۷۲ سانتيمتر، وزن ۹۰/۸±۵۵/۷۰ کيلوگرم، درصد چربی بدن ۳۰/۴±۹۵/۱۷) به صورت تصادفی به دو گروه فعاليت با شدت کم (۵۵ درصد حداکثر ضربان قلب ذخيره به مدت ۴۵ دقيقه) و فعاليت با شدت زياد (۷۵ درصد حداکثر ضربان قلب ذخيره به مدت ۳۰ دقيقه) تقسيم شدند. آزمودنیها به صورت تقاطعی متعادل، دو شرايط آزمايشی ۵ روز کنترل (بدون فعاليت ورزشی) و ۵ روز فعاليت را پشت سر گذاشتند. آزمودنیها غذای مصرفی خود را در طول هر پنج روز وزن کرده و در برگه روزانه ثبت کردند. اشتهای آزمودنیها هر روز صبح با مقياس ديداری (VAS) ثبت شد. غلظت هورمون گرلين، لپتين، انسولين و گلوکز در صبح روز ششم در حالت ناشتا پس از شرايط کنترل و فعاليت اندازه گيری شد. تغيير معناداری در انرژی دريافتی مطلق، اشتها، غلظت هورمون گرلين و لپتين در هيچ يک از گروهها مشاهده نشد (۰۵/۰P>)؛ اما انرژی دريافتی نسبی به طور معناداری در گروه با شدت کم کاهش يافت (۰۱۸/۰P=). همچنين کاهش معناداری در غلظت انسولين (۰۴۱/۰P=) و گلوکز (۰۲۲/۰P=) در گروه با شدت زياد مشاهده شد. چنين میتوان نتيجه گيری کرد که فعاليت هوازی با شدت کم در ايجاد تعادل منفی موثرتر از فعاليت هوازی با شدت زياد عمل میکند. همچنين فعاليت هوازی با شدت زياد در کاهش غلظت انسولين و گلوکز بهتر از فعاليت هوازی با شدت کم عمل میکند.
واژههاي كليدي: انرژی دریافتی، اشتها، هورمونهای تنظیم کننده انرژی، فعالیت ورزشی هوازی،