

اثرات ترکیبی تمرینات هوازی و مقاومتی با مکملدهی زنجبیل بر شاخص مقاومت به انسولین در مردان مبتلا به دیابت نوع دو -فیزیولوژی ورزشی
فیزیولوژی ورزشی و تندرستی ایرن
روح الله رنجبر* ، حسن درواخ ، میلاد اکرمی ، علی اکبر علیزاده ، سعید احمدی براتی
گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه شهید چمران اهواز، اهواز، ایران
مجله فیض
زمینه و هدف: دیابت نوع دو یکی از اختلالات متابولیکی شایع در جهان است که تغییر سبک زندگی اولین توصیه درمانی به این بیماران میباشد. این مطالعه با هدف ارزیابی تاثیر تمرینات هوازی و مقاومتی همراه با مصرف زنجبیل بر شاخص مقاومت به انسولین در مردان مبتلا به دیابت نوع دو انجام شد.
روشها: در این مطالعه نیمه تجربی، ۶۰ مرد مبتلا به دیابت نوع دو (۴۰ تا ۶۵ ساله) به صورت تصادفی به شش گروه دهنفره تقسیم شدند: تمرین هوازی با مصرف زنجبیل، تمرین هوازی بدون زنجبیل، تمرین مقاومتی با زنجبیل، تمرین مقاومتی بدون زنجبیل، مصرف زنجبیل بدون تمرین، و گروه کنترل. برنامه تمرینی شامل هشت هفته تمرین هوازی (سه جلسه در هفته با شدت ۵۰-۷۰٪ ضربان قلب ذخیره) و تمرین مقاومتی (با شدت ۴۰-۴۵٪ یک تکرار بیشینه) بود. مصرف زنجبیل به صورت خوراکی و روزانه انجام شد. نمونهگیری خونی به صورت ناشتا ۲۴ ساعت قبل و ۴۸ ساعت پس از پایان مداخله انجام شد. متغیرهای مورد بررسی شامل گلوکز ناشتا، انسولین سرمی و شاخص مقاومت به انسولین (HOMA-IR) بود.
یافتهها: هشت هفته تمرینات هوازی همراه با مصرف زنجبیل (۰/۰۱۱=P) و همچنین هشت هفته تمرینات مقاومتی همراه با مصرف زنجبیل (۰/۰۰۴=P) بر شاخص مقاومت به انسولین در مردان چاق دارای دیابت نوع دو تاثیر معنیداری داشت. هیچ تفاوت معناداری بین اثرات ترکیبی تمرین هوازی و مقاومتی با زنجبیل بر شاخص مقاومت به انسولین در مردان چاق دارای دیابت نوع دو مشاهده نشد (۰/۵۹۱=P).
نتیجهگیری: اگرچه هر دو نوع تمرین ورزشی در ترکیب با زنجبیل منجر به بهبود مقاومت به انسولین شدند، اما اثر همافزایی قابل توجهی بین تمرینات ورزشی و زنجبیل مشاهده نشد. به نظر میرسد هر یک از این مداخلات به تنهایی میتوانند گزینههای موثری در مدیریت دیابت نوع دو باشند.
واژههای کلیدی: تمرین هوازی، تمرین مقاومتی، زنجبیل، مقاومت به انسولین، دیابت نوع دو، فیزیولوژی ورزشی