مقایسه تأثیر تمرینات استقامتی و تناوبی شدید بر سطوح کمرین و پروتئین واکنش‌گر-C پلاسما در کودکان چاق

مرتضی سلیمی آوانسر ، عبدالصالح زر
مربی، کارشناس ارشد فیزیولوژی ورزشی، گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، دانشگاه صنعتی ارومیه، ارومیه، ایران

مجله پزشکی اراک

زمینه و هدف: شیوع چاقی در میان کودکان به صورت نگران کننده‌ای رو به افزایش است. چاقی با وضعیت التهاب مزمن، با نشان‌گر‌های التهابی مانند کمرین و پروتئین واکنش‌گر-C  همراه است. از این رو، هدف از تحقیق حاضر، مقایسه‌ی تاثیر تمرینات استقامتی و تمرینات تناوبی شدید بر سطوح کمرین و پروتئین واکنش‌گر-C  پلاسما در کودکان چاق میرباشد.

مواد و روش‌ها: ۲۱ کودک چاق ۹ تا ۱۲ ساله(با میانگین وزن ۵/۲±۴۶/۶۱ کیلوگرم و میانگین BMI 7/1±۴/۳۱ کیلوگرم بر مترمربع) به طور تصادفی به سه گروه استقامتی، تمرین تناوبی شدید و کنترل تقسیم شدند(۷n=). گروهرهای تمرینی به مدت ۸ هفته، هر هفته ۳ جلسه به فعالیت منظم بدنی پرداختند. به منظور بررسی تفاوت‌های مشاهده شده بین گروه‌ها از تحلیل کوواریانس استفاده شد(۰۵/۰p<).

یافته‌ها: در هر دو گروه تمرینی کاهش معنی‌داری در وزن، نمایه‌ی توده‌ی بدنی و درصد چربی نسبت به قبل از تمرینات داشته‌ایم. در گروه تمرین تناوبی شدید شاهد کاهش معنی‌دار سطوح کمرین (۰۱۶/۰p=) نسبت به قبل از تمرینات بوده‌ایم. پروتئین واکنش‌گر-C نیز در هر دو گروه تمرینی کاهش یافته ولی این تغییرات معنی‌دار نبوده است.

نتیجه‌گیری: به طور خلاصه، می‌توان گفت که هشت هفته تمرین تناوبی شدید نسبت به تمرین استقامتی اثر بیش‌تری بر کمرین و پروتئین واکنش‌گر-C پلاسما در کودکان چاق دارد.
واژه‌های کلیدی: پروتئین واکنش‌گر C (CRP)، تمرینات استقامتی، تمرینات تناوبی با شدت بالا، کمرین

متن کامل مقاله رایگان