مجتبی ایزدی ، علی اصغر رواسی، رحمان سوری، کاظم باعثی، سیروس چوبینه
گروه فیزیولوژی ورزش، دانشگاه آزاد اسلامی واحد ساوه، ساوه، ایران
مجله فیض
سابقه و هدف: تمرین ورزشی منظم به عنوان نوعی درمان غیردارویی در چاقی و دیابت نوع ۲ معرفی شده و در عین حال مکانیسم های مولکولی عهده دار سازگاری های ژنتیکی به آن کمتر شناخته شده اند. هدف از مطالعه حاضر تعیین اثر ۳ ماه تمرین هوازی بر بیان ژن TCF7L2 در بافت پانکراس و نیم رخ گلیسمیک در موش های صحرایی دیابتی نوع ۲ است.
مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی ۱۶ سر موش صحرایی نر ویستار دیابتی شده توسط نیکوتین آمید- استرپتوزوتوسین (۳۰±۲۲۰ گرم) به شیوه تصادفی به دو گروه ورزشی (۸=n) و کنترل (۸=n) تقسیم شدند. گروه ورزشی در یک برنامه تمرینات هوازی ۳ ماهه به تعداد ۳ جلسه در هفته شرکت نموده و گروه کنترل در هیچ برنامه تمرینی شرکت نداشتند. بیان نسبی ژن TCF7L2 در بافت پانکراس، و گلوکز ناشتا و انسولین سرم در ۴۸ ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی در دو گروه اندازه گیری شد.
نتایج: در مقایسه با موش های صحرائی گروه کنترل کاهش معنی داری در سطح گلوکز ناشتا به واسطه مداخله تمرینی در گروه ورزش مشاهده شد (۰/۰۰۱=P). انسولین سرم متعاقب تمرینات هوازی به میزان معنی داری افزایش یافت (۰/۰۱۴=P)، اما بیان نسبی ژن TCF7L2 در بافت پانکراس به واسطه تمرینات هوازی تغییر نکرد (۰/۸۷۶=P).
نتیجه گیری: در مجموع می توان گفت تمرینات هوازی طولانی مدت باعث بهبود نیمرخ گلیسیمی و سطح انسولین در موش های صحرایی دیابتی نوع ۲ منجر می شود، اما این بهبود را نمی توان به تغییر در بیانTCF7L2 در بافت پانکراس نسبت داد.
واژههای کلیدی: ژن TCF7L2، پانکراس، موش صحرایی دیابتی شده، نیکوتین آمید استرپتوزوتوسین، تمرین هوازی