سید علیرضا حسینی کاخک ۱ ؛ علیرضا رضایی بجستانی۲ ؛ محمدرضا شهابی کاسب۳
۱دانشیار گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه حکیم سبزواری، سبزوار، ایران
۲کارشناس ارشد فیزیولوژی ورزشی، دانشگاه حکیم سبزواری، سبزوار، ایران
۳استادیار گروه رفتار حرکتی، دانشگاه حکیم سبزواری، سبزوار، ایران
پژوهشنامه فیزیولوژی ورزشی کاربردی
سابقه و هدف: آمادگی هوازی یکی از مهمترین عناصر آمادگی جسمانی مرتبط با سلامت میباشد.هدف این پژوهش، مقایسه تاثیر دو برنامهی تمرینی مختلف (تناوبی و تداومی) بر آمادگی هوازی دانش آموزان پسر ۱۲-۹ سالهی بود.
مواد و ورش ها: به این منظور ۳۶ دانش آموز (قد: ۵ ±۱۴۲ سانتیمتر، وزن: ۵±۳۵ کیلوگرم) انتخاب و به طور تصادفی به سه گروه تمرین تداومی، تمرین تناوبی و کنترل تقسیم شدند. تمرینات به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته، با شدت ۷۵-۶۰% ضربان قلب بیشینه و با رعایت اصل اضافه بار انجام شد. قبل و بعد از برنامهی تمرین VO2max آزمودنیها با استفاده از سه آزمون (۲۰ متر شاتل ران، ۱۶۰۰ متر راه رفتن – دویدن و ۲۴۰۰ متر دویدن) اندازهگیری شد. دادهها با استفاده از آزمونt همبسته، آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی LSD تجزیه و تحلیل شد.
یافته ها: نتایج نشان داد که تمرینات تداومی و تناوبی باعث افزایش حداکثر اکسیژن مصرفی دو گروه تجربی نسبت به گروه کنترل شد (۰۵/۰p≤)،اما بین دو گروه تمرینی تفاوت معنی داری مشاهده نشد.
نتیجهگیری: این نتایج بیان میکنند که تمرینات تناوبی و تداومی آمادگی هوازی پسران ۱۲-۹ را به طور معنیداری بهبود میدهند.
کلیدواژگان
آمادگی هوازی؛ حداکثر اکسیژن مصرفی(VO2max)؛ تمرین تداومی؛ تمرین تناوبی