زینب رضایی۱؛ سید محمد مرندی email 2؛ حجت اله علایی۳؛ فهیمه اسفرجانی۴
۱دانشجوی دکترای فیزیولوژی ورزش، دانشکده تربیت بدنی، دانشگاه اصفهان
۲گروه فیزیولوژی ورزشی، دانشکده علوم ورزشی، دانشگاه اصفهان، اصفهان، ایران
۳استاد گروه فیزیولوژی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان
۴دانشگاه اصفهان-دولتی
پژوهشنامه فیزیولوژی ورزشی کاربردی
چکیده
سابقه و هدف:بیماری پارکینسون یک اختلال تخریب نورونی است که به وسیله نقص رفتاری، شناختی و بیوشیمیایی مشخص می شود. این مطالعه اثر تمرین استقامتی قبل از تزریق ۶-OHDA را بر بیان PGC-1α، FNDC5 وBDNF بررسی می کند.
مواد و روش ها: در مطالعه حاضر، رت های پارکینسونی از طریق تزریق ۶-OHDA به میزان 𝜇g8 در دسته میانی مغز قدامی با استفاده از دستگاه استریوتاکس ایجاد شدند. گروه های آزمایشی شامل ۱٫ سالین، ۲٫ ۶-OHDA، ۳٫ سالین + تمرین و ۴٫ ۶-OHDA + تمرین بودند (هر گروه= ۸ رت). گروه های تمرین ۲ هفته پس از جراحی، ۱۴ روز متوالی دویدن روی نوارگردان را آغاز کردند. ۴ هفته پس از تحریک با ۶-OHDA/سالین بیان mRNA برای PGC-1α، FNDC5 وBDNF با استفاده از آنوای یک طرفه در استریاتوم رت ها بررسی شد.
یافتهها:نتایج نشان داد که تزریق ۶-OHDA (گروه پارکینسون)، سبب افزایش چرخش های نامتقارن ناشی از آپومورفین و کاهش معنادار در بیان mRNAهای مسیر سیگنالینگ PGC-1α/FNDC5/BDNF می شود. با اینحال، تمرین استقامتی در گروه پارکینسون+تمرین، این اختلالات را به طور معناداری کاهش میدهد(p≤۰/۰۵).
نتیجه گیری:به نظر می رسد که تمرین استقامتی می تواند اختلالات رفتاری و فیزیولوژیکی را در بیماران پارکینسونی کاهش دهد.
کلیدواژهها
واژگان کلیدی: آپومورفین؛ بیماری پارکینسون؛ تمرین و PGC-1α