اثر يک دوره تمرين مقاومتی بر سطوح پلاسمايی کمرين و انسولين در دو گروه موش‌های نر سالم و موش‌های نر مقاوم به انسولين

دکتر رزيتا فتحی *، خانم زهرا مسيبی، دکتر پروانه نظرعلی ، آقای سجاد اصلانی
دانشيار دانشگاه مازندران

مجله پژوهش در پزشکی

سابقه و هدف: کمرين آديپوکاينی جديدی است که در التهاب و توسعه مقاومت به انسولين شرکت دارد. تحقيق حاضر، اثر يک دوره تمرين مقاومتی را بر سطوح پلاسمايی کمرين و شاخص های گليسمی در دوگروه موش های نر سالم و موش های نرمقاوم به انسولين بررسی نمود. روش بررسی: تحقيق به روش تجربی روی ۳۲ سر موش صحرايی نر نژاد ويستار با وزن ۲۳±۱۶۱ گرم و سن ۴- ۵ هفته انجام گرفت. نمونه‌ها به طور تصادفی به ۴گروه ۸ تايی شامل کنترل سالم، تمرين کرده سالم،کنترل مقاوم به انسولين و تمرين کرده مقاوم به انسولين تقسيم شدند. يک برنامه تمرين مقاومتی شامل بالا رفتن از نردبان با وزنه های متصل به دم را به مدت ۳ روز در هفته، برای ۸ هفته انجام دادند. بعد از ۸ هفته تمرين مقاومتی غلظت پلاسمايی سطوح کمرين،گلوکز، انسولين و مقاومت به انسولين آزمودنی ها، اندازه گيری شد. تحليل داده‌ها با استفاده از نرم افزار SPSS 19 انجام شد و سطح معنی‌داری آزمون‌ها کمتر از ۰۵/۰ در نظر گرفته شد. يافته‌ها: يافته‌ها نشان داد ۸ تمرين مقاومتی منجر به کاهش معنی‌داری در سطوح کمرين (۰۲/۰=p)، گلوکز (۰۰۰۱/۰=p)، انسولين (۰۰۰۱/۰=p) و مقاومت به انسولين (۰۰۰۱/۰=p) در موش‌های نر مقاوم به انسولين شد، در حالی که کاهش معنی‌داری درسطوح پلاسمايی کمرين (۹/۰=p)، گلوکز (۳۱/۰=p)، انسولين (۰۷/۰=p) و مقاومت به انسولين ( ۲۴/۰= p)در موش های نر سالم مشاهده نشد. نتيجه‌گيری: به نظر می رسد تمرين مقاومتی می‌تواند به عنوان رويکردی پيشگيرانه در بهبود مقاومت به انسولين و کاهش توليد کمرين مورد توجه قرار بگيرد.
واژه‌های کلیدی: کمرين، مقاومت انسولينی، تمرين مقاومتی، موش صحرايی،

متن کامل مقاله رایگان